op de blaren zitten

Daar staat hij op de parkeerplaats in de buurt van mijn trouwe autootje. 
"Mag ik u iets vragen?" Hij is van middelbare leeftijd, netjes gekleed, verzorgd grijs haar en idem baardje.  Hij draagt een rugzak. Een paar helder blauwe ogen kijken me aan. 

'Natuurlijk, momentje!' antwoord ik, terwijl ik 't boodschappenkarretje richting m'n portier manoeuvreer en de boodschappen op de bijrijdersstoel neerzet. 

Ik sluit de deur, rijdt het karretje tussen de geparkeerde auto's uit en richt m'n aandacht op hem.
"Zo dat praat wat makkelijker" nodig ik hem uit z'n vraag te stellen. 

"Nou mevrouw ik ben dakloos ziet u, en ben pas ingeschreven in de gemeente. Nu krijg ik nog geen uitkering want dat duurt even voordat het rond is. Ik slaap bij de daklozenopvang en dat kost €6,50 per nacht. Heeft u een bijdrage voor me?"

Ik vraag hem waardoor hij dakloos is geraakt. In alle openheid vertelt hij: "Ik heb vastgezeten mevrouw." 
"Oei," zeg ik: "Dan heb je niet zulke handige keuzes gemaakt, hoe komt dat zo?"

"Ja, dat klopt mevrouw." En hij vertelt me hoelang hij in hechtenis is geweest. Ik hoef de details niet te horen. 

"Je hebt ruim de tijd gehad om over je fout na te denken." Merk ik op. 
"Dat heb ik zeker mevrouw. Ik heb er een puinhoop van gemaakt."
"We maken allemaal wel eens verkeerde keuzes." Zeg ik terwijl ik in m'n tas rommel op zoek naar m'n portemonnee. 
"Ik zeg maar zo mevrouw, wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten."
Spontaan verschijnt er een glimlach op m'n gezicht: "Hier alsjeblieft, God is met je en ik hoop dat je lekker slaapt vannacht."

"Amen! Dankjewel mevrouw." En met alle plezier zet hij het winkelwagentje voor me weg.