Tas

 

18 januari 2020 

Het is 2 maanden geleden dat Dineke het leven liet.
Het is ook precies 2 maanden geleden dat ik in haar huis was.
Vandaag was ik er weer. Jeetje wat vond ik het spannend.
Gisteren kwam die angst op en toen ik met haar buurvrouw belde kwam daar een flinke dot verdriet bij. 
Afgelopen week kreeg ik een uitnodiging om nog één keer naar haar aardse plek te gaan. 
Haar huisje. Het was fijn om er even alleen te zijn. Alleen met de overblijfsels van haar dierbare verzameling. Ik ging naar haar slaapkamer. De laatste keer dat ik er was had ik daar voor haar gezongen. Nu stonden er alleen nog een rij schoenen, een doos boeken, een spiegel en haar tas. 

Haar Tas!

Pfff... Ik was verbaasd en verblijd. Een hele bijzondere gewaarwording.
Haar rode tas die ik altijd al zo prachtig vond was nog hier. Hoe dan?
Voorzichtig raakte ik het aan en na een moment van twijfel pakte ik het op.
Zal ik haar meenemen? Zal ik,…. Mag ik dat wel? Mag ik dit mezelf toe eigenen?
Zo gek die gehechtheid die wil grijpen, die wil vasthouden.
Maar waarom is die tas er nog? Er waren zoveel spullen in haar huis. En er waren al zoveel spulletjes weg.

De tas nam ik mee naar beneden, legde hem op de grond naast de bank. Daar stond hij vaak als ik bij Dineke kwam. Er kwam een vriendin van Dineke. We dronken samen thee. 
Ze keek naar de tas en bleef een tijdje stil. "Jij moet die tas meenemen." zei ze. 

Spontaan rolde de tranen over mijn wangen. Wow, wat was ik blij. Het was zo fijn dat ze me aanmoedigde. Ik sprak mijn twijfel uit en de angst die er onder zat. 
"Die tas hoort bij jou." vervolgde ze. Zij was opgelucht dat die niet in de kringloopwinkel terecht kwam. 

De buurvrouw vond het ook fijn te zien dat ik de tas gekozen had. Of was de tas daar voor mij blijven hangen? "Niemand durfde het mee te nemen." zei ze. En ik? Ik voelde me dapper toen ze me uitzwaaide en ik de tas tegen m'n borst drukte. Precies wat Dineke van me wilde, dat ik dapper ben. 

31 januari 2020

Het is een paar weken later. Gisteren nam ik voor de eerste keer Dinekes tas mee naar een training. Even gewoon ter informatie, omdat ik een bijzondere droom had de afgelopen nacht.
Ik ben bij een evenement, speur de zaal af, kies een stoel en hang Dinekes tas aan de linkerkant van m'n stoel. Er komt een vrouw naast me zitten. Rechts van mij. Ze heeft een rode leren tas met rode leren bloemen erop. 

Ik kijk naar opzij & zie haar, Dineke.
Ik ben verbaasd & blij te gelijke tijd.
Huh, hoe kan dit? Voel ik in mezelf. Geen idee of we spraken. We verstonden elkaar via ons voelen ofzo.
Allebei stonden we op.
Stonden buik aan buik.
Ze was zo mooi, zo gracieus, zo jong…
"Hoe kan dit?" vroeg ik haar. "Ik heb je gezien. Je was dood. Kijk ik heb je tas!"
In haar ogen zag ik vreugde en plezier. Zij was net zo blij, als ik me voelde om haar weer te zien.
Ik voelde onze liefde.
"Je bent zo mooi!. Hoe kan dat toch?" Vroeg ik haar.
"Gewoon omhoog gaan!" Zei ze.
Ik voelde de vreugde zo sterk dat ik wakker werd uit mijn droom.

Toen ik het ’s ochtends tegen mijn achtjarige zoon vertelde, vroeg hij:
"Wat bedoelde ze daarmee? Ik snap het niet. Je haalt alles door elkaar."

Hahahaha,..zijn opmerking was geniaal. Vanuit zijn perspectief was het verhaal en haar opmerking onlogisch. Zijn opmerking maakte mij ineens duidelijk dat haar antwoord vanuit verschillende perspectieven gezien kan worden.

"Gewoon omhoog gaan! Gewoon omhoog gaan!"
Zij ging letterlijk uit dit leven….
En nu ik het probeer op te schrijven merk ik dat het lastig is om de gelaagdheid te beschrijven.

Wanneer je hier op aarde je energie omhoog brengt en verbinding maakt met het Goddelijke in jezelf, dan wordt je frequentie hoger en voel je de verbinding met alles omvattende liefde. Het licht gaat door je heen stralen. Zo simpel is het. Gewoon omhoog gaan.  Het was heerlijk om Dineke in m'n droom te ervaren, al vraag ik me af of het een droom was. ;-)