Nog eens een theetje drinken?

 

Lieve Vriendin,

Nooit meer in de helderheid van je groenblauwe ogen kijken.
Nooit meer de vriendelijkheid van je glimlach toelachen.
Nooit meer de warmte van je armen om me heen voelen.
Nooit meer de speelsheid van je weelderige krullen kroelen.
Nooit meer de cadans van jouw hart versmeltend met het mijne.

Nooit meer samen theedrinken.
Nooit meer met je filosoferen over het leven.
Nooit meer luisteren naar jouw kennis.
Nooit meer m'n inzichten met je delen.
Nooit meer met jou lachen om de capriolen die we in het leven uithalen. 
Nooit meer met je grinniken om de stunten die het leven met ons uithaalt. 
Nooit meer spontaan samen erop uit.
Nooit meer met je bellen als ik op reis ben.
Nooit meer een lesje wervelen.
Nooit meer Farsi uit je mond horen klinken, Vriendin jan.
Nooit meer iets van dit alles. 

Tja lieve Vriendin, nooit meer iets van dit alles.
Of vergis ik me? En is ook dit niet wat het lijkt? 
Eigenlijk weet ik het antwoord al. 

We hebben er vaak & veelvuldig over gesproken.
We deelde onze fascinatie over het leven & de dood.
Het koste ons geen enkele moeite. 
Huppakee, we gingen gewoon samen de diepte in.
In stilte op weg naar de antwoorden. 
Zonder angst, zonder gêne, in vertrouwen met liefde.

Maar verdorie Vriendin, dit hadden we niet afgesproken.
Jij blijkbaar wel. Je bent gewoon stiekem de tijd uitgegaan.
Tis een hard gelag.
En helemaal niet om te lachen. 
Oké, een kleine glimlach dan. 

Jij wijze vrouw wat dacht je?
Ik ga ze allemaal op eigen benen zetten?
Ik geef ze een stevig portie loslaten? 
Bedankt lieverd!

Nee dat dacht je niet.
Je bent tijdens je dromen op reis gegaan.
En niet meer teruggekomen. 
Gewoon.
Doodgewoon.
Omdat het kon.
Omdat je dat zo had afgesproken.

Rust nu maar uit lieverd van je avontuur.
Ik red me wel, dat weet je.  

Maar kom je nog eens bij me op de thee? 
Gewoon, omdat het kan. 

Lieve Vriendin
Dankjewel voor jouw zijn
Ik hou van je
Voorbij de tijd en terug....

 Liefs Hilde