Dom

Ik heb haar begeleiding gegeven tijdens het avondritueel.
Kleding aangepakt. Pyjama aangereikt. Tandpasta op haar tandenborstel gedaan.
Nu ligt ze in bed en haar ogen zijn gericht op het plafond.
Ogen waarin ik het afgelopen uur met regelmaat angst & paniek las.

Haar blik verplaatst zich van het plafond naar mij. Ik ben op de rand van haar bed gaan zitten.
'Maar ik heb toch een mooie ziel?' vraagt ze me uit het ogenschijnlijke niets.
'Dat heb je zeker.' antwoord ik haar. 'Zal ik nog eens wat zeggen: Je bent ziel.'
Ze kijkt me een ogenblik aan en zegt dan: 'Er zijn zoveel momenten geweest in mijn leven dat ik dat kwijt was. Wat zijn mensen toch dom.'
'Wat bedoelt u?' vraag ik.
'Dat we vergeten dat we ziel zijn.' zegt ze.
Ik leg mijn hand op haar borst en zij legt haar handen eroverheen.
Haar blik gaat terug naar het plafond.

'Dat ik dat nog mag meemaken op mijn oude dag." zegt ze nadat het een poosje stil is.
'Wat?'
'Dat je zo oprecht bent.'
'Wat fijn dat u dat zo voelt.'
Ze kijkt me weer aan. In haar ogen is geen spoortje angst of paniek meer te bekennen.
'Ik voelde het vroeger al toen ik nog op school zat.'
'Wat voelde u toen?'
'Of mensen oprecht tegen me waren.'
Stilte.
'Dank u wel voor het vertrouwen.'
'Dat wilde ik net tegen jou zeggen. Met mijn oudste zus had ik het ook.'
Haar gezicht begint te stralen.
'Ga dan maar lekker mijmeren over mooie herinneringen met je zus.
Mag ik u een nachtzoen geven? En dan wens ik u een fijne nacht en dat u lekker slaapt.'
'Ja, dat het een fijne nacht wordt dat is het belangrijkste.'