Gelakte nagels

Zaterdagmorgen. Het is nog vroeg. De vogels zingen er lustig op los.
De laatste dagen hoor ik er één vrolijk doorheen fluiten. Ik weet niet welk vogeltje er zo mooi gebekt is. Ik heb geen verstand van vogelgezang. Zoals ik van meer dingen geen verstand heb. Wat ik wel weet is dat ik de melodie van dit kleine wezentje prachtig vind. Het raakt me tot diep in mijn onderbuik.

Ik voel tranen. In mijn ogen, over mijn wangen. Ze biggelen spontaan uit me. Terwijl ik hier lig. Onder mijn donzen dekbed. Op mijn rug. Alleen in de kamer met de gordijnen dicht. Met vogelgezang door het open raam en mijn gedachten bij haar.

Haar gordijnen waren nooit helemaal dicht want daarachter was haar vensterbank. Haar altaar vol mooie lijstjes met foto's van haar geliefden. Ze waren haar allemaal voorgegaan naar de andere kant. Ja het gordijn bleef altijd een beetje open als ik haar een nachtzoen gaf & haar welterusten wenste terwijl op haar rug lag. Ik denk er nu aan. Op deze zaterdagmorgen in mijn bed.

'Ik ken jou.' zei ze. 'Ik ken jou vanaf het begin.'
Ja ik was de eerste zuster geweest. Het eerste gezicht dat ze zag nadat ze haar eerste nacht had doorgebracht in haar nieuwe kamer.
Ze zij het vaker. Bijna elke keer als we elkaar zagen en tegen iedereen die op dat moment in de buurt was. Meestal waren dat haar medebewoners.
'Ik ken haar heel goed.' zei ze dan. Op zo'n moment kon ik niet anders dan haar een knuffel geven. 'Lieve schat van me!' plakte ze er vaak nog achteraan. Iets in mij zei dat ze het met haar uitspraak niet onze eerste ontmoeting had.

De eerste keer dat ik in haar donkere ogen keek was er herkenning alsof ik naar mezelf keek. 
'Dat kan ik niet.' zei ze toen ik haar vroeg om haar nachthemd uit te doen.
'Ik heb dat met mijn arm.' en ze liet me met haar andere hand haar arm zien.
'Ach kom op, jij kan veel meer dan je denkt. Ik help je.' En in alle rust, vrolijk babbelend gingen we aan de slag. Haar mooi maken voor een nieuwe dag.

En mooi was ze.
Ze viel op met haar donker geverfde haar, haar getekende wenkbrauwen, haar gelakte nagels, haar kledingstijl & haar sieraden. Die wenkbrauwen tekenen was een vak apart. Er was één zuster die er heel goed in was, en die zuster was ik zeker niet. Ik was er vooral heel handig in om er zorgvuldig omheen te wassen. Zorgen dat de streepjes onaangeroerd op hun plek bleven.

Laat mij maar nagels lakken. Dat doe ik liever. Ze was er dol op. Vol trots toonde ze herhaaldelijk haar nagels wanneer ze pas gedaan waren. 'Ik moet er steeds naar kijken. Ik kan er niet mee stoppen' zei ze op een dag.
Door het zien van de kleur verbond ze zich misschien opnieuw met het fijne gevoel dat zich verankert had tijdens het lakken van de nagels. Ze genoot van de nabijheid, de intimiteit, het getuttel en de gesprekjes tijdens zo'n nagellakmoment. 

'We kennen elkaar al lang hè?' begon ze.
'Ja we kennen elkaar al lang.' zei ik.
'Ja vanaf het begin. We hebben het altijd goed samen. Altijd zo gezellig. Jij bent net als ik.' en ze kijkt me aan.
'Ja we lijken op elkaar' en ik meen het wanneer ik het zeg. Achter haar verzorgde uiterlijk en haar vrolijke voorkomen gaat verdriet schuil. Verdriet dat ik herken als een gevoel van jezelf afgescheiden voelen.

'Wat heb jij een mooie hanger' merkt ze op. Ze komt wat dichterbij om het nog beter te bekijken.
'Dank je.....Het is het symbool van de heilige geest.' zeg ik.
Ze kijkt me met glans in haar ogen aan. Ik voel de liefde stromen. Van haar hart naar het mijne.
'Ze komen je nog niet halen.' zegt ze. 'Oh nee?' vraag ik. 'Nee jij bent veel te gezellig en heel lief.'

Zaterdagmorgen, in mijn bed. M'n mannen beneden. De vogels die voor me zingen. Een glimlach op m'n mond & een hart dat vredig voelt. Ze zijn je komen halen.

Ik ben dankbaar voor de herinnering die je achterliet. Wat ben ik blij dat ik af en toe voor je mocht zorgen. Dat jij me liet voelen waar het leven over gaat.

Jouw vrolijkheid. Jouw plezier als we een dansje maakte. (Al was dat de laatste keer vanuit een rolstoel.)
Jouw lach wanneer ik knetterhard door de woonkamer Hazes zong.
Jouw sprankelende persoonlijkheid die het won van je stil verdriet.
Je voelt je niet langer afgescheiden. Dat weet ik zeker.
'Ik hou ook van jou.'
Tot in de eeuwigheid lieverd.
Amen.