ijsthee achter de gesloten deur

En dan komt het moment dat thuis wonen niet langer kan. Situaties die onveilig zijn en onzekerheid met zich meebrengen stapelen zich op.  Een hele tijd wordt er tegen aangehikt maar dan is de onvermijdelijke keuze gemaakt. Verhuizen naar een veiligere omgeving en de zorg gedeeltelijk overdragen is noodzaak. 

Verhuizing naar 'achter de gesloten deur'. Ik gebruik die uitspraak zelden maar noem het nu omdat het bekend is in de volksmond. Waarom ik het niet vaak gebruik? Omdat het een beeld schept dat afschrikt en angst aanjaagt, alsof het leven ophoudt en er geen mogelijkheden meer zijn. Maar niets is minder waar. Steeds beleef ik mooie momenten met de mensen die achter deze deuren wonen. Ik vang deze momenten in woorden en hoop met de verhalen taboe te doorbreken & angst voor dementie te verminderen. 

Het is stralend weer. Ik loop door de gezamenlijke tuin van het WZC. De deur van haar appartement staat open. Ze groet me, begint met tuinstoelen te schuiven en nodigt me uit om bij haar te komen zitten. Voor dat ik het in de gaten heb heeft ze een grote fles Ice Tea op tafel staan en een paar glazen. Ik kan dit gebaar niet afslaan en voel een dilemma. Binnen zijn nog zes mensen waar ik verantwoording voor heb. "Wacht een momentje, dan haal ik er nog wat dames bij." zeg ik tegen haar. 

Op een drafje loop ik via de tuin terug naar de gezamenlijke woonkamer en neem een paar dames onder de arm. "Kom, we gaan even op visite. Het is heerlijk weer. We zijn uitgenodigd in de tuin. Even vitamine D en gezelligheid opsnuiven." In kleine karavaan stiefelen we naar het terras van Truus. 
"Wat gezellig dat jullie komen. Ga maar lekker zitten." zegt Truus opgewekt tegen haar gasten. Haar gezicht straalt van oor tot oor. Terwijl ik de dames op een stoel help, rommelt Truus in haar appartement. Ze komt terug met wat extra glaasjes en schenkt die tot de rand vol. 
"Alsjeblieft!" zegt ze tegen mij en geeft het glas aan. "Jij hebt een lief hart. Dat moet op tijd water hebben anders droogt het uit."

Het dilemma dat ik een luttele minuut voelde werd een win-win situatie voor iedereen. Mensen willen graag van betekenis zijn voor een ander. Ook wanneer ze een vorm van dementie hebben. Truus genoot van haar rol als gastvrouw en zorgde dat iedereen werd voorzien van een drankje. De dames vonden het fijn om even buiten te zijn & babbelde er gezellig op los. En ik? Ik voelde me een bofkont met een compliment op zak & genoot van het terrasje pikken tijdens werktijd. Werken in de zorg is zo gek nog niet.