Paardenbloemen

Ze zijn er, paardenbloemen.
Niet dat ze zijn weggeweest, maar ze vielen gewoonweg tijdelijk niet zo op. De meeste mensen hebben er een hekel aan wanneer ze in hun tuintje of voor hun voordeur de kopjes weer opsteken. Ze zijn ze liever kwijt dan rijk.

Ik hou van paardenbloemen. Ze kleuren de wereld vrolijk geel en na verloop van tijd halen ze 't kind in mij naar boven. Pluizen blazen is een favoriete hobby tijdens een zonnige wandeling. Zaad de vrijheid geven en de prachtige kern bewonderen die overblijft.

Wist je dat je paardenbloemen ook kan eten? Het is niet zomaar een hardnekkig onkruid. Ze zijn heel gezond en hebben medicinale eigenschappen. Je kan even googlen als je er meer over wil weten, want daar ga ik niet verder op in. Ik ga je vertellen iets heel anders vertellen.

Als ik paardenbloemen zie dan denk ik aan mensen met dementie en ik zal je vertellen hoe dat komt.
Paardenbloemen veranderen van uiterlijk. Ook mensen met dementie veranderen naarmate het proces vordert. Het kan gebeuren dat je de persoon niet meer herkent nadat dementie bezit heeft genomen van het brein.

Paardenbloemen op ons stoepje verbannen we zonder pardon, met wortel en al, naar de groencontainer. Met dementie worden we liever niet geconfronteerd. Dementie verwoest het brein van onze geliefde & zet het leven op z'n kop. Daar heeft toch niemand zin in?
Het liefst deponeren we dementie zonder wroeging achter de paardenbloemen aan naar de composthoop.

Je vraagt je misschien af: Hilde hoe kan je zo simpel, dementie vergelijken met een paardenbloem?
Gewoon door anders te kijken, mezelf te verwonderen & de liefde te voelen.

Ik kijk naar dementie zoals ik naar een paardenbloem kijk. Zoals ik al zei: Ik hou van paardenbloemen. En ja,..ik hou van mensen met dementie. Allebei geven ze mij vreugde in het leven.

Het is nu nog wat te vroeg in het seizoen voor pluizenbollen. Maar over een paar weken kun je zien hoe het uiterlijk van de paardenbloem verandert. Je kan de natuur dan een beetje helpen door een liefdevolle blaas over een pluizenbol te laten gaan. Kijk dan hoe krachtig en mooi de kern is die het zaad heeft gedragen. Je zal merken dat de kern het zaad zonder weerstand loslaat. Elk pluizenzaadje draagt de volledige potentie in zich voor nieuw leven.

Het brein van mensen met dementie is als een pluizenbol. Jarenlange vergaarde informatie en gekoesterde herinneringen waaien beetje bij beetje weg uit het brein. Beetje bij beetje wordt de identiteit losgelaten. Zelfs de weerstand verdwijnt na verloop van tijd. En wat blijft er over? Een krachtige, prachtige kern die ons laat zien waar het leven werkelijk over gaat.

Liefde, verbinding maken vanuit een open hart. Voel jij de uitnodiging?