Levenskunst

Het is nog vroeg in de ochtend. Henk ligt in bed, maar is een man die graag tijdens de dageraad opstaat. Het hoorde bij zijn vroegere leven.

"Dag Henk, lekker geslapen?"Ik geef hem een hand. "Wat heb je koude handen. Ik schuif wel op dan kun je erbij." zegt hij ondeugend. "Nee dat is niet nodig." gniffel ik en ga op de rand van zijn bed zitten. Nog steeds heeft hij mijn hand vast. Met zijn andere hand wrijft hij de mijne warm.  Hij was boer en de dames op stal werden voor dag en dauw gemolken. We praten over vroeger en over hard werken op de boerderij.

Inmiddels ben ik opgestaan en rommel zijn spulletjes bij elkaar voor de verzorging. Ik sla zijn dekbed naar boven en was zijn benen en voeten. Hij praat enthousiast verder en ik luister.
Ik laat hem zijn steunkousen zien en hij steekt zijn voet actief naar me toe. "Op uw leeftijd heb je toch wel heel veel herinneringen gemaakt." Merk ik op. "Wat is het allermooiste dat u ooit heeft meegemaakt?"

"Nou dat weet ik wel." Begint hij zijn verhaal. Hij vertelt me over zijn broer die tijdens de oorlog werd opgeroepen voor het leger. "Mijn broer ging niet. Hij weigerde dienst. Hij wilde niet met een geweer omgaan. Toen kwamen ze bij mij. Ik was de volgende zoon die werd opgeroepen. Ik ging wel in dienst." Stilletjes vraag ik me af wat hier mooi aan is, maar ik laat mijn verbazing niet merken. Geduldig luister ik naar zijn woordenstroom en vermoed dat het antwoord niet lang op zich laat wachten.

"Er zijn heel veel mensen dood gegaan,...honderden. Honderden heb ik zien dood gaan. Ik zat in een tank met zeven anderen. We waren op patrouille en toen is het gebeurd. Allemaal waren ze dood behalve ik. Ik ben gespaard gebleven. Dat was niet de enige keer. Heel vaak werd ik gespaard. Ik werd bijgestaan door God. Je hoeft me niet te geloven." Ik kijk hem aan: "Ik geloof je helemaal. Na al die jaren bent u er nog steeds. U ligt hier nu in bed en ik trek je steunkousen aan." Hij glimlacht en lijkt mijn grapje te waarderen. "Heeft u veel gebeden in die tijd?" vraag ik. "Ja. Ik was dat van huis uit gewend. Ik deed het daar ook. Elke dag. Ook voor iedereen die ik moest begraven."

Het blijft even stil. Ik voel dat onze hartenergie in verbinding is. Ik begrijp volledig dat Henk zich gesteund voelde tijdens de oorlog. Hij vertelt dat hij werd beschermd en ik twijfel daar geen moment aan.

"Ik ben je dankbaar Henk dat je gediend hebt tijdens jouw jonge jaren." Ik zie een twinkel in zijn ogen. "Ga je nu mee naar de badkamer om te scheren?" Ik begeleid hem uit bed. Hij schuifelt achter zijn rollator aan. Mijn hand rust op zijn rug. Ongelooflijk. Wat een staaltje levenskunst laat deze man mij zien. Wat is je mooiste herinnering was mijn vraag en hij vertelde over een donkere periode uit zijn leven waar het licht doorheen scheen.

"Dank je wel Henk dat je deze dierbare herinnering met me wilde delen." Met mijn liefste glimlach geef ik hem de scheerkwast aan.