Antje

's Avonds vindt ze het heerlijk om lang op te blijven. 's Morgens slaapt ze graag uit. Het liefst blijft ze de hele ochtend in bed. Een flinke stapel dekens comfortabel tot over haar oren getrokken.

Antje heeft dementie en woont binnen een woongroep.

Het is half 11. Voor de derde keer steek ik mijn hoofd om de hoek van de deuropening. Ik wil zien of ze wakker is. De dekens belemmeren mijn zicht. Er is weinig beweging in bed. Toch maar even dichterbij kijken.

Langzaam opent ze haar ogen wanneer ik naast haar bed sta.
"Goede morgen Antje. Wat lig je hier lekker. Schuif eens op, dan kom ik erbij." zeg ik met een grapje, maar Antje schuift op. Ze kijkt me nu met een glimlach aan.

"Mag ik er écht bij?" vraag ik. Ze knikt ja. Het voelt onbeleefd om nu te zeggen dat het een grapje was. Voor enkele minuten ga ik in horizontale positie naast haar op de grote stapel dekens liggen.

We kijken elkaar een tijdje in stilte aan. Haar blauwe ogen glinsteren. "Fijn hè?" vraag ik haar. Ze bevestigt mijn vraag met een knikje. Ze sluit haar ogen en ik streel haar gezicht.

"Ik snap wel waarom je zo graag in dit bed ligt. Het is heerlijk." fluister ik. "Maar ga je er nu mee uit? Dan help ik met wassen en aankleden."

's Middags komt haar dochter en ik vertel haar: "Uhh, ik heb vanmorgen een momentje bij je moeder op het bed gelegen. Het was eigenlijk een grapje, maar ze schoof een stukje op toen ik het vroeg."
"Dat zal ze wel fijn gevonden hebben." zegt haar dochter. "Ze sliep voordat ze met mijn vader trouwde altijd met haar zus in één bed. Wat fijn dat je dat even gedaan hebt."