vederlicht

Wat een geluk dat ik ooit heb leren schrijven. Ik schrijf graag & het liefst zonder er teveel bij na te denken. Gewoon een pen vasthouden en de gedachten die in me opkomt vertalen in woorden op papier. Soms is er geen touw aan vast te knopen, dan buitel ik van het één over het ander. Ik lees zelden datgene terug wat ik geschreven heb, maar deze morgen kwam er het volgende aan mijn neus voorbij: 

'Schrijven zonder nadenken en maar zien wat er aan het licht komt. Het leven is licht. Onze gedachten maken het donker. Ik ben daarin geen uitzondering. Ik kan volkomen opgaan en verzanden in de activiteiten van mijn brein. De hersenspinsels, patronen en saboterende gedachten. Het blijft de grote grap van het mens zijn, dat we donkere gedachten verkiezen boven het licht van ons hart.'

Wow, ik voelde een sprankel in mijn lijf en een twinkel in mijn hart. De afgelopen dagen was het kerst. Alles stond in het teken van licht, maar is het wel zo makkelijk om je eigen licht te voelen en de wereld in te schijnen? Shine your light! Zoals het tegenwoordig hip wordt genoemd. 

Kerstmis heb ik altijd een lastig dingetje gevonden. Ik begreep het niet zo goed. 

Als kind vond ik het heerlijk om naar de kerk te gaan. Ik smulde van het kerstverhaal. De geur van brandende kaarsen en wierook. De galmend klanken van samen kerstliedjes zingen. Mijn hart ging uit naar kindje Jezus dat in een koude nacht geboren werd. Ik voelde me versmelten met liefde en het opende mijn hart.

Maar hoe zat het met de mensen die niks hebben? Hadden zij wel iets om blij over te zijn? De mensen die alleen & eenzaam zijn, konden die gezellig Kerstmis vieren? Of de mensen die ziek zijn, hoe doen die dat? Ik kan me herinneren dat ik daar als kind over mijmerde, terwijl ik in het kerststalletje onder de kerstboom tuurde. 

Kerstmis begrijp ik nu beter, al vind ik de tendens van het vieren nog steeds een lastig dingetje. Daarom neem ik mezelf voor om het elke dag kerstmis te laten zijn. Elke dag worden er kindjes geboren. Elke geboorte is een wonder. 

Vederlicht het leven omhullen.

Zeven jaar geleden werd ik opnieuw moeder. Ik zag wat het kleine mensje teweeg bracht in zijn omgeving. Hij opende harten. Hij liet mensen baden in zijn liefde. Gewoon door er te zijn. 

Gisteren vroeg de zevenjarige aan mij: 'Mama gaan we schilderen?' In onze pyjama's brachten we schilderend tweede kerstdag door. Zijn bruine ogen keken mij stralend aan. En ik? Ik smolt van liefde, mijn hart jubelde en voelde vederlicht.