schelden & vloeken

Meebewegen in de wereld van dementie. Soms haalt het me uit mijn comfortzone. Hoe benader ik iemand waarbij schelden & vloeken een vorm van communicatie is geworden?

Uhhh,..hetzelfde zoals ik alle andere mensen benader. Ik open mijn hart en laat gebeuren wat er gebeuren wil.

Haar gezicht klaart voor een moment op wanneer ze me ziet, maar verbaal blijft ze hard getaald. Ze vloekt en roept, maar toch heb ik haar aandacht.

"Sttt,...het doet zo’n pijn aan mijn oren." fluister ik tegen haar.

"Echt?" vraagt ze me: "En het is zo fijn!"
"Vind je het fijn om te roepen? Heb je vroeger op de markt gewerkt?" vraag ik haar.
"Ja, toen ik heel klein was." antwoordt ze.
"Toen je 20 sinaasappelen voor een gulden had zeker?" vraag ik met een glimlach en ze lacht er hartelijk om.

Ondertussen kleed ik haar om voor de nacht en verzorg ik haar.

Na een paar minuten begint het vloeken opnieuw en ik ontdek een cadans. Ik kan het niet laten om in haar cadans mee te gaan en er zelf een vloekwoord tussendoor te gooien. Ze stopt abrupt en vraagt: "Wat is dat?"

"Vloeken, ik doe even lekker met u mee." antwoord ik haar vriendelijk."Owww, dat wist ik niet. Go....erdomme!" klinkt ze verbaasd.

"Wilt u nog een nachtzoen?" vraag ik haar."Kom hier, dan krijg je er één van mij." en ze plant een stevige smakkerd op mijn wang.