verbloemen
"Owww,...misschien is het zo. 'k heb geen idee of ik dat kan." antwoordde ik een tikkeltje meegaand.
Ik heb het geprobeerd. Conclusie: onmogelijk.
Ik kan er niks aan doen. Maar mijn vermogen om heel veel te zien is nogal verfijnd. Negeren is onmogelijk. Ik voel de 'noodzaak' van de hulpvraag van de ander in mijn eigen lijf.
Hoe dat komt dat ik het in mijn eigen lijf voel?
Het zal in mijn vroege jeugd zijn ontstaan. Heerlijk,... kinderjaren kan je van alles de schuld geven. Wie dat toch uitgevonden heeft. ;-) Ik voel me een bofkont.
Er vindt bijna in ieders kinderjaren een traumatische ervaring of gebeurtenis plaats, die een onuitwisbare indruk maakt. Ook in mijn prille leventje.
Een ervaring waar ik me als jong meisje doorheen worstelde. In mijn uppie, omdat ik het niemand toevertrouwde, alleen mezelf. De angst, het verdriet, de eenzaamheid. Niemand die het aan me merkte terwijl ik er dag in dag uit mee werd geconfronteerd. Als de confrontatie me te groot werd vond ik altijd wel een creatieve oplossing om er aan te ontsnappen. Ondertussen was ik alert waardoor ik een feilloos 'voelen' ontwikkelde. Fijngevoeligheid voor de energie in mijn omgeving en voor wat anderen nodig hadden. Ik was een meester in het verbloemen wat er binnen in mij speelde.
En dat brengt me terug bij mensen met dementie. Ook zij zijn meesters in het verbloemen. Ze verbergen op een creatieve manier dat hun brein niet meer doet wat het hoort te doen. De hele trukendoos wordt leeggeschut tot er niks meer te schudden valt.
Maskers vallen af. Zo kwetsbaar. Niet omdat ze het zo graag willen. Noodgedwongen, omdat het niet anders kan.
Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan zou ik willen dat ik zonder maskers was, maar dat durf ik niet altijd. Zodra ik me onveilig voel zet ik een masker op. Mensen met dementie doen dat niet, die laten zien wat er is. Voel je wat ik bedoel?
Het is fijn om wekelijks een groep mensen met dementie te begeleiden. Ook al vind ik het soms een beetje veel. Wanneer ik verbinding met ze maak van hart tot hart dan voelt het al heel anders. Dan voel ik dankbaarheid voor elk mooi moment.
Al hoef ik niet op alles te reageren. Ik zou niks willen missen en daar kan ik niks aan doen.
Hoe dat komt dat ik het in mijn eigen lijf voel?
Het zal in mijn vroege jeugd zijn ontstaan. Heerlijk,... kinderjaren kan je van alles de schuld geven. Wie dat toch uitgevonden heeft. ;-) Ik voel me een bofkont.
Er vindt bijna in ieders kinderjaren een traumatische ervaring of gebeurtenis plaats, die een onuitwisbare indruk maakt. Ook in mijn prille leventje.
Een ervaring waar ik me als jong meisje doorheen worstelde. In mijn uppie, omdat ik het niemand toevertrouwde, alleen mezelf. De angst, het verdriet, de eenzaamheid. Niemand die het aan me merkte terwijl ik er dag in dag uit mee werd geconfronteerd. Als de confrontatie me te groot werd vond ik altijd wel een creatieve oplossing om er aan te ontsnappen. Ondertussen was ik alert waardoor ik een feilloos 'voelen' ontwikkelde. Fijngevoeligheid voor de energie in mijn omgeving en voor wat anderen nodig hadden. Ik was een meester in het verbloemen wat er binnen in mij speelde.
En dat brengt me terug bij mensen met dementie. Ook zij zijn meesters in het verbloemen. Ze verbergen op een creatieve manier dat hun brein niet meer doet wat het hoort te doen. De hele trukendoos wordt leeggeschut tot er niks meer te schudden valt.
Maskers vallen af. Zo kwetsbaar. Niet omdat ze het zo graag willen. Noodgedwongen, omdat het niet anders kan.
Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan zou ik willen dat ik zonder maskers was, maar dat durf ik niet altijd. Zodra ik me onveilig voel zet ik een masker op. Mensen met dementie doen dat niet, die laten zien wat er is. Voel je wat ik bedoel?
Het is fijn om wekelijks een groep mensen met dementie te begeleiden. Ook al vind ik het soms een beetje veel. Wanneer ik verbinding met ze maak van hart tot hart dan voelt het al heel anders. Dan voel ik dankbaarheid voor elk mooi moment.
Al hoef ik niet op alles te reageren. Ik zou niks willen missen en daar kan ik niks aan doen.
Reacties
Een reactie posten