Jaantje Bakker...

Jaantje, Jaantje,...vanmorgen plopte je weer eens op in m'n gedachten. De laatste maanden plopt er met regelmaat iets in me op. Wat zeg ik, regelmaat? Ik bedoel eigenlijk dat het een continu plopfestijn in mijn hoofd is.

Het ene, na het andere verhaal komt boven drijven uit mijn geheugen. Heel vaak op een moment dat ik er niet voor kan gaan zitten. Vluchtige regels worden dan in mijn telefoon of op papier gezet, om ze op een later tijdstip te verwerken. Jaantje is ook zo'n regeltje op papier dat ik maanden geleden opschreef en vanmorgen dacht ik weer aan haar. Ik kan me haar na 30 jaar nog steeds voor de geest halen. Zij is één van de eerste mensen met dementie, die ik ontmoette in het verpleeghuis.
Ze zag me een moment aan voor haar huishoudelijke hulp. Een tafereel dat me altijd is bij gebleven. Ik speelde mijn rol met verve en kreeg er nog voor betaald ook! ;-) 

Jaantje Bakker. Ik zie haar nog zitten. Zo'n typisch omaatje dat je in een sprookjesboek of prentenboek tegenkomt. Witte dunne lange haren in en knotje op de achterkant van haar hoofd. Kammetjes aan de zijkant, om de losse piekjes bij elkaar te houden. Jurk met onbeschrijfbare figuren tot op de knie. En dan van die guitige korte beentjes eronder. Haar voeten in pantoffels gestoken die boven de grond bungelde. Ze kreeg er altijd een voetenbankje onder geschoven.

Ik was in de woning wat aan het poetsen. Ze kwam van haar stoel af en stiefelde naar me toe. "Wat ben je toch hard aan het werk, ik ben zo blij met je." Waarop ik glimlachte en haar liet weten dat het fijn was om te horen. Ze vroeg of ze kon helpen. Ik pakte een stofdoek en nam haar mee terug naar haar stoel. "Boen maar even over de tafel dan zijn we dadelijk te gelijkertijd klaar." Ze nam de stofdoek aan en wreef ijverig over het eikenhout.

Ik verdween voor een moment uit haar beeld. Liep de gang op en ging verder met mijn bezigheden. Na een minuut of tien zocht ze me op. "Ik ben ook bijna klaar." zei ik.
"Dat is goed. Fijn dat je me helpt. Kom eens dichterbij." Ik boog me naar haar toe en ze fluisterde in mijn oor:"Ik heb binnen geld voor je liggen hè? Onder het kleedje." En ze wees naar een ladekastje met een Perzisch tapijtje. "Dank u wel. Ik zal het dadelijk pakken."