Sjan

Sjan deelt een herinnering met me over haar man met dementie.'Soms was het zo raar. Van het ene op het andere moment kon hij in een andere beleving zijn.'

'Ik was eens met hem aan het winkelen.' Zo begint ze haar verhaal.

'Je weet wel hoe dat gaat. Het leuke aan een dagje winkelen is dat je ergens gaat lunchen. Dat deden we. We genoten van ons kopje koffie en een broodje. Tja en toen kwam het moment dat ik wilde gaan.'

Hij zei: 'Met jou ga ik niet mee.'

Oeps, dit had ze al eerder meegemaakt maar toen was ze thuis. Ze raakte even in paniek. Wat moest ze nu doen. Aan het tafeltje naast haar zat een vrouw die steeds hun kant op keek. Het voelde ongemakkelijk voor haar. 'Ik heb haar genegeerd en besloot me er niks van aan te trekken.' Ondertussen zette ze  de spullen van de lunch op een dienblad en zei tegen haar man: 'Dan ga ik alleen. Als ik Sjan zie dan zeg ik dat je hier zit. Dag!' Ze nam het dienblad van tafel en liep kordaat weg. Ze verdween uit het gezichtsveld van haar man.

Een moment later komt ze bij hem terug: 'Hoi Kees.'

Hij: 'Wat me net toch is gebeurd. Er was een vrouw die wilde dat ik met haar meeging.  Ik heb gezegd dat ik alleen met Sjan mee ga.'

'Hier ben ik dan, ga je met me mee?' 'Natuurlijk,' zegt hij: 'met jou altijd!'