Rosaire, vanonder daarboven...

Mijn moeder had een nieuwe hobby. Ik denk dat ik veertien was of zo. Precies weet ik het niet meer. Maar ze ging als vrijwilligster met een hele lange trein naar Lourdes om tijdens de bedevaart de zieke mensen te helpen. Ze trok een scouting uniform aan en in haar koffer ging een hele stapel van diezelfde bruine pakjes. Alles werd vanuit Nederland meegesjouwd. Priester, pastors, bisschoppen, dokters, verpleging, verzorging, huishoudelijke dienst, brancardiers, rolstoelen, zuurstofflessen, po's, verbandtrommels, een gevulde provisiekast. Om maar te zwijgen over de koffie- & theecontainers. 

Die Lourdestrein was een bezienswaardigheid. Er kwam geen einde aan. Het kan niet anders dan dat het indruk op me achterliet toen ik het zag. De ambulancerijtuigen, het buffet, de pakwagen. 14 wagons met allemaal hokjes waar ze in konden slapen. Ik geloof dat het al een halve dag duurde voordat iedereen in Nederland was opgehaald om vervolgens een hele nacht te boemelen. 

Als mijn moeder dan terugkwam dan sprak ze nog weken over haar ervaringen. Ze zat vol verhalen.  Ze was door Lourdes besmet. Het duurde dan steeds een tijdje voor ze weer terug op aarde was. Althans zo leek dat voor mij. 'Je moet er ook zeker eens een keer naartoe' kwam er dan achteraan. 

Dat gebeurde toen ik zestien was. Ik had de leeftijd dat ik niet zo goed wist wat ik aan religie had. Terwijl ik het als kind heel fijn vond om naar de kerk te gaan. Ik kan me herinneren dat ik er zelfs om vroeg als het me te lang duurde. Maar als puber vond ik het religieuze instituut gedoe. Het gaf alleen maar ellende in de wereld. Oorlog dat de ene God beter zou zijn dan de andere. Daarnaast begreep ik de hiërarchie niet. Eerlijk gezegd vind ik dat nog steeds een overbodige uitvinding. Maar dat terzijde.

Nu we toch als gezin in Lourdes op vakantie waren, wilde ik onderzoeken waar mijn moeder zo vol van was. We trokken er samen op uit. Op een warme avond stonden we boven de Rosaire Basiliek te wachten voor de Lichtprocessie. (Er zijn 3 kerken boven elkaar gebouwd) 

Er kwam een roodharige jonge knul de steile helling van de Basiliek opgelopen. Hij duwde een rolstoel met een oude man erin. Deze zag wat grauw, had een waterige blik en kreeg zuurstof uit een fles. We deden een stapje opzij en raakte voor een moment aan de praat. Althans ik. Mijn moeder kan goed babbelen maar alleen in het Nederlands. Het stel kwam uit Ierland. De jongen was een brancardier. Hij had een vrije avond. De man had hem verteld dat hij graag de lichtprocessie van bovenaf wilde zien. De jongen had besloten hem mee te nemen om de wens van de zieke man te vervullen. 

Mijn hart werd geraakt. Deze Ierse held had met zijn daad precies aan me vertelt wat Lourdes was. 'Mam, als ik nog eens naar Lourdes ga, dan wil ik ook dienstbaar zijn.' 

Het zaadje was geplant. 

Het was m'n moeders taak om me nog drie jaar eindeloze verhalen te vertellen. Toen trok ik ook een scouting uniform aan en stapte met haar in de trein. 

Vandaag dacht ik er aan toen ik deze foto vanonder maakte, een stukje plafond van de Rosaire Basiliek. Daarboven is de plek waar het dertig jaar geleden begon. Daar groeide mijn liefde voor kwetsbare oude mensen. Daar groeide mijn liefde voor de zorg.