Ode aan de bips

"Je kont is nog niet eens van je eigen!" zei m'n paps toen ik nog een kind was en mezelf iets toe eigende waarvan werd verwacht dat ik het zou delen. Grappig omdat hij zich waarschijnlijk totaal niet bewust was van de waarheid die hij me herhaaldelijk toesprak. Nu, ruim dertig jaar later, besef ik hoe waardevol de uitspraak is. Dank je pap, je had gelijk! 

Die kont van me is onderdeel van het lichaam dat ik bewoon. Een fantastisch, wonderlijk en uniek voertuig waardoor m'n ziel het aardse leven kan ervaren en mag kennismaken met alle sensaties die daarbij horen. Ik heb dit prachtexemplaar in bruikleen en ben blij dat jij het samen met mam mogelijk hebt gemaakt.

Ik heb besloten mijn kont te aanbidden en lief te hebben omdat ik meer dan dankbaar ben voor haar trouwe dienst. Dagelijks biedt ze de mogelijkheid erop neer te ploffen zodat mijn vermoeide lijf kan rusten. Daarnaast mag het kleine gaatje tussen de welgevormde rondingen van het achterwerk meer gewaardeerd worden. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat afvalresten klakkeloos gedumpt kunnen worden. Een ingenieus proces gaat eraan vooraf inclusief knetterende geluiden en welriekende geuren. Persoonlijk vind ik het telkens weer een opluchting wanneer ik het lijf heb kunnen ontlasten.

Op die kont van me, die niet van mij is, ben ik zuinig. Ik breng een ode aan de bips en zal haar koesteren tot de laatste dag. Net zoals ik de wijsheid van pap in ere houd. Zijn boodschap draag ik met een knipoog over op zijn kleinzoon.  "Je billetjes zijn niet eens van jezelf!" en wanneer hij vraagt: "Waarom?" doe ik mijn antwoord makkelijk af met "Die zijn er voor mama om honderdduizend kusjes op te planten!