Moeder wacht

Ze is niet zo goed gehumeurd vanavond. Ze moppert wat op haar medebewoners. Haar stekkie in haar vertrouwde stoel lijkt haar geen rust te geven. Met regelmaat staat ze op om wat door de woning te lopen. Van achter haar rollator hoor ik gemopper. Wanneer ik haar vriendelijk vraag of ik iets voor haar kan betekenen zucht ze: "Ik heb zo'n pijn in mijn benen!" Mijn voorstel om wat rust te pakken, neemt ze voor lief. "Kom hier even bij me zitten, dan schenk ik je ook wat lekkers in". Echter is het van korte duur. Na een kwartier staat ze op. "Ik moet maar weer eens gaan, mijn moeder wacht!" "Vergeet je haar niet de groeten te doen?" "Zal ik doen, goede avond." En ze neemt opnieuw de benen.

"Ach zuster, ik ben zo moe." De vermoeidheid is van haar gezicht af te lezen. "Je hebt een fijne kamer met een heerlijk bed. Kom maar mee, ik laat het je zien." Haar naam staat bij de deur. "Ja dit is mijn kamer." En wanneer ze de foto's aan de muur ziet, knikt ze naar mij: "Dat zijn mijn vader en moeder. Die waren al vroeg dood hoor." Met een zucht gaat ze op haar bed zitten. "Hmmm, dat is ook verdrietig." spreek ik vol medeleven. "Ja, dat was het." "Zal ik je helpen met omkleden?" Nee omkleden wil ze nog niet want haar moeder wacht op haar. Op  verzoek van mevrouw ga ik rechtsomkeer.

Een uur later begeleid ik mw opnieuw naar haar kamer. In alle rust laat ze zich door me helpen. "Wilt u nog een nachtzoen?" vraag ik wanneer ik haar hoofdkussen comfortabel in haar nek trek. "Altijd," antwoordt ze:"en dan krijg je er van mij ook één want je bent zo lief voor mij!"