Tot morgen

Zijn echtgenote wenkt me. 'Ik ga.' zegt ze tegen haar man: 'Morgen kom ik terug.' Met haar is afgesproken dat ze ondersteuning krijgt van het personeel. Ze kan wat hulp gebruiken bij het verlaten van de woning. Haar man blijft haar anders heel veel vragen stellen waardoor ze zich maar moeilijk van hem kan losmaken. Ze vindt het prettig wanneer de regie wordt overgenomen als het afscheid nadert. 

Haar signaal is een duidelijk teken voor me. 'Kom maar,' ik reik mijn arm aan. Als vanzelfsprekend  steekt hij zijn arm er doorheen. 'Dan gaan we samen gedag zeggen.'  Gedrieën lopen we de gang op en stoppen bij de uitgang. 'Ik zal me even omdraaien, dan heeft u wat meer privilege om afscheid te nemen.' Ik keer het echtpaar de rug toe. Ze lachen om mijn actie. 'Dat hoeft niet.' hoor ik hem zeggen en vervolgens klinken er drie luide klapzoenen. 'Hoe klinken ze?' grapt hij. ' 'Prachtig!' antwoord ik jolig. Lachend zwaait hij zijn vrouw uit. 'Tot morgen!' zijn de woorden die klinken terwijl de deur zichzelf sluit. De humor maakt het afscheid een stukje lichter.