En dan is het er ineens...

Het was begin februari van dit jaar. Ik voelde een intens verdriet. De radeloosheid was zó pijnlijk dat ik niks anders kon dan mezelf er helemaal aan overgeven. Overgave aan de pijn, overgave aan het verdriet. Ik maakte letterlijk de fysieke beweging om me te openen en alles te ontvangen wat er op dat moment kwam. Ik was té moe om nog langer weerstand te bieden.

Het werd stil. Ongelooflijk stil. In die stilte smeekte ik:  Geef me alsjeblieft iets waar ik energie uit haal!  Geef me mijn plezier en vreugde terug! Het was geen vraag ondanks mijn alsjeblieft. Het was een duidelijke opdracht die gelijk terug resoneerde in een voelbaar antwoord: Ga je missie leven en geef gehoor aan een het diep gekoesterd verlangen. 

Een dag later, schreef ik een mail. De week er na zat ik in een gesprek. Ik vertelde over mijn hartenwens en maakte mijn visie op zorg bekend. Tijdens het gesprek werd mijn missie glashelder. Vanaf nu zou ik professioneel gaan inspireren tot vernieuwd bewustzijn binnen zorginstellingen. Mijn doelgroep: mantelzorgers & zorgverleners van mensen met dementie. Hoe? Dat wist ik nog niet precies.

Wat ik wel wist was dat ik openbaar wilde spreken, dus ik besloot me daar op voor  te gaan bereiden. Ik liet me interviewen door verschillende mensen. Steeds voelde ik na de interviews de bevestiging: Dit is wat er nodig is! Voor het Nederlandse zorginstituut, voor mij, voor de omgeving waarin ik beweeg.

Die omgeving mocht zich wat mij betreft uitbreiden. Jeetje, wat was het spannend om de eerste berichten de virtuele wereld in te sturen. Instagram, FaceBook, Blogspot, LinkedIn. Social Media is dé manier om een groter publiek te bereiken. 

In april werd ik tijdens een bijeenkomst opgemerkt. De posts op Social Media hadden ervoor gezorgd dat de verbinding met mijn visie nog steviger was geworden. Ik kan niet anders dan het uitdragen. Na een half uurtje passioneel babbelen, met een 'oude' bekende, kwam de vraag: 'Wil je komen spreken op de Inspiratiedag voor Dementie?'

Deze vraag had ik niet zien aankomen ondanks een eerdere gedachten: 'Ik ga naar de bijeenkomst want ik kan daar de juiste mensen treffen die interesse hebben in mijn visie!'

'JA!!' zei ik. 'Jaaa, dat wil ik!' 

Het moment dat ik JA zei zal ik nooit vergeten. Voor mij voelde het alsof de hemel en aarde samenvielen. Euforie, een expanderend jubelend hart! 

Gedachten die elkaar in razend tempo opvolgde: Gebeurd dit écht? Word ik nu gevraagd? Zó snel al? Maar ik ben nog niet officieel begonnen. Nu begint het dus, werkelijk? Ben ik er klaar voor? Pffff,...hahaha,..ik ben er al jaren klaar voor,..geen smoesjes! Huppakee aan de slag! There you go girl...zichtbaar de wijde wereld in. Anderen inspireren en uitnodigen om hun hart te openen en alles erin te ontvangen. 

'JA!!' zei ik. 'Jaaa, dat wil ik! Dit mag ik niet laten lopen.'

Dit was precies waar ik in februari om gevraagd had! Dit is waar ik vreugde bij voel, waar ik plezier in heb en waar ik energie uit haal. 

31 mei ga ik spreken voor publiek maar nu mag ik eerst genieten van de voorbereidingen.