Een kennismaking om nooit te vergeten

Het is mijn eerste bezoek aan de woongroep. Sinds enkele dagen is er ook een nieuwe bewoonster. Gedurende de ochtend kijken mijn collega en ik beurtelings om het hoekje van de deur. Steeds is ze in diepe rust. Ik vraag me hardop af of haar bioritme klopt. 'Zou ze dag & nacht verwisselen?' In haar dossier lezen we er niks over terug en besluiten haar niet te wekken.

Haar bel gaat. Zacht klop ik op de deur. Voor ik de kans krijg om gedag te zeggen, krijg ik een lading boosheid over me heen. Ze zit rechtop in haar bed en moppert er lustig op los: 'Hóe kan het dat ik er nog niet uit ben?' Ontstemt laat ze me weten dat ze altijd om 7:00 uur op staat. Nu is het tegen het middaguur. Ze heeft geen oren naar mijn opmerking: 'We zijn verschillende keren komen kijken. Steeds lag u heerlijk te slapen.' In alle staten laat ze me weten dat ze in het vervolg gewekt wil worden. Ik beloof haar dat ik haar boodschap doorgeef aan mijn collega's. Ze mompelt nog een beetje voort en ik laat haar begaan. Ik zoek wat spulletjes bij elkaar en zij wordt stil.

'Mag ik u dan nú een hand geven en me voorstellen?' vraag ik luchtig. Het blijkt een schot in de roos. Op haar gezicht verschijnt een voorzichtig glimlachje en een gniffel ontsnapt. 'Mijn naam is Hilde, áángenaam kennis met u te maken.'  Ik reik haar een hand die ze met een stevige handdruk beantwoordt. Haar ogen twinkelen. Ze noemt haar naam en zegt: 'Je moet me geen mevrouw noemen hoor, dat vind ik zo mevrouwerig!' We lachen er samen om.