krakkemikkig

Afgelopen week heb ik mijn agenda niet zo goed beheert. Voor iemand met een zeer sensitief fysiek systeem is dat niet zo handig. Ik werk als oproepkracht voor een zorginstelling en mag binnen verschillende woongroepen, mensen met dementie door de dag begeleiden. Vier dagen achter elkaar op de werkvloer is een overkill aan prikkels. Mijn hele lichaam reageert hier op en weigert voor dit moment 'even' dienst te doen. In het verleden vond ik dit lastig te accepteren. Zo'n jonge vrouw die zich krakkemikkig voelt. (met tijden nog krakkemikkiger dan de oudjes waar ze voor zorgt)  Nu zie ik het voordeel en voel ik de overvloed van dit soort momenten. Ik heb van de nood mijn passie gemaakt...en dat heeft een wonderlijke uitwerking.

Vandaag geen fysieke activiteiten voor mij, ik laat de boel de boel en kruip in alle rust achter de laptop. De keerzijde van veel uren in contact zijn met mensen met dementie geeft ook een overdosis aan mooie of bijzondere momenten. Momenten die opgeschreven mogen worden omdat ze te waardevol zijn om onopgemerkt te verdwijnen. Het geeft me energie hun 'niet opvallende' boodschap te vertellen in korte verhalen. Het geeft me energie de wereld te laten zien wat een wijsheid er schuil gaat in mensen met dementie. Het geeft me energie om een vertaalslag te maken naar de nieuwe tijd waarin we op dit moment leven. Het geeft me zoveel energie en vreugde dat de krakkemikkigheid als vanzelf uit mijn fysieke systeem verdwijnt. Wonderlijk! Vind je ook niet?