Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen...

Hij zit aan de grote tafel, zijn hoofd gebogen. Ik zing een lied van vroeger en zie dat hij behoedzaam maar nieuwsgierig zijn hoofd op richt. Hij glimlacht zodra hij gevonden heeft waar het geluid vandaan komt. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten.

"Kijk eens in de poppetjes van mijn ogen, kijk eens naar het kuiltje in mijn kin!" herhaal ik nog eens.  Een paar twinkelende ogen kijken me aan. Dat brengt me op het idee de spiegel erbij te pakken. Ik reik de handspiegel aan en nodig hem voorzichtig uit: "Kijk eens." Ik wacht af. Hij kijkt.

"Wat zie je?" vraag ik hem na een tijdje.
"Dat kan ik niet zeggen." zegt hij.
Ik vraag: "Waarom niet?"  Hij antwoordt: "Omdat hij erbij is." En hij knikt naar zijn spiegelbeeld.
Ik: "Ach, dat geeft toch niet?"
Hij: "Jawel, dat is niet beleefd." Ik: "Maar wat is er dan?" waarop hij zegt: "Hij is oud!"
Ik: "Ja, dat klopt maar zijn ogen zijn prachtig blauw."  Hij: "Ja dat klopt."
Ik: "Heb je ook blauwe ogen?" Hij:"Dat weet ik niet, daar kijk in nooit naar!"

Ik zet het liedje opnieuw in en kijk hem aan. Hij glimlacht en zijn ogen stralen. "Ze zijn prachtig!" bevestig ik en geef hem een vette knipoog.