Wat een vrouw

Maanden heb ik er naar uitgekeken en hoe dichterbij het moment kwam hoe spannender ik het vond. Vreemd eigenlijk of juist niet? Bewust koos ik er voor om mijn verschijning te laten fotograferen nu ik 44 ben. Vanuit mijn onderbewuste kwamen de spoken uit het verleden bovendrijven. Spoken die er lol in hebben het spiegelbeeld te saboteren. Zover ik me kan herinneren heb ik kritiek op mezelf. Als jong meisje was ik blubberig met veel te rode wangen. Als puber had ik pukkels en te gróte je-weet-wel. Als jonge vrouw was mijn hoofd te rond en mijn kont te dik.

Ik vrees dat ik de momenten waarin ik mezelf volledig 100% accepteer wie ik ben op één hand kan tellen. Ik weet niet eens zeker of ik wel tot een volle hand kom. Altijd is er wel iets te verzinnen dat beter, mooier of perfecter kan. Natuurlijk heb ik het dan niet alleen over de buitenkant waarin ik verkeer. Ook de binnenkant laat te wensen over. Het kan altijd liever, aardiger, slimmer, begripvoller, geduldiger, gezonder, tactischer, behulpzamer en weet-ik-veel-nog-al-wat-zijn.. (Eerlijk gezegd: om ziek van te worden en vooral héél moe!)

Klaar met al die veroordeling, klaar met het verbeteren van de perfecte versie van mij. Ik wil zien wie ik ben en daarvoor ga ik naar Atelier Kristel van Herpt.

Geloof me, de spoken bestaan niet en hebben nooit bestaan. Het prachtige werk van Kristel laat zien hoe gracieus de schoonheid van m’n wezen is. Zodra ik de eerste foto voor ogen krijg, rollen de tranen spontaan over mijn wangen. Ik heb niet eens écht gekeken, maar de energie van de foto voel ik in elke vezel van mijn lijf. De schoonheid die is vastgelegd is zó groots dat mijn hart overloopt van liefde. Liefde voor mezelf, liefde voor de ander, liefde voor het leven.

Na die eerste foto volgen er meer. De één nog mooier dan de ander... Ik realiseer me binnen enkele minuten dat ik mezelf al die jaren tekort heb gedaan. “Wat een VROUW! Wat een potentie! Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ongelooflijk dat ik steeds opnieuw andere facetten van mezelf zie. Het is alsof ik naar een schilderij kijk. Genuanceerde gelaagdheid in een foto. WONDERLIJK” Aldus Hilde van Engelen.