Storm

De stilte na de storm brengt me terug naar afgelopen nacht, toen ik net als nu aan tafel zat met een groot glas thee en de laptop voor m'n neus. De onstuimigheid van de natuur buiten maakte me wakker en de storm aan ideeën en gedachten hield me uit mijn slaap. Na ruim een uur besloot ik uit mijn bed te stappen. Er zat niks anders op dan rust te brengen in de inspirerende chaos die zich in mijn hoofd afspeelde. Frustratie of boosheid omdat de slaap me ontnomen werd was niet te bespeuren. Evenmin liet de zorg of ik de dag erna goed doorkom verstek gaan. Ik heb immers de Powerstrip die me door de dag zal loodsen. De laatste jaren heb ik vaker van dit soort momenten en ik omarm de nachtelijke me-time die me geboden wordt. Exclusieve tijd voor mezelf en alles wat er in me leeft.  

Ik opende mijn blog en schreef alinea na alinea om vervolgens verbijsterd achter te blijven omdat uit het niks het hele artikel uit mijn zicht verdween. Daar zat ik,...hahaha,..wat een grap! Een paar uurtjes aan inspiratie in één enkele seconde weg zonder bewust op de delete-knop te drukken en zonder de knop 'opslaan' te gebruiken. Ik glimlachte naar mijn scherm, sloot mijn laptop af en kroop terug in mijn warme bed.

Nu een paar uur later kan ik nog steeds de humor er van zien en ervaar ik zelfs de essentie van mijn nachtelijke avontuur. Het was niet het juiste moment om datgene te vertellen wat ik graag wilde delen. In mijn beleving gebeurt alles op het juiste moment, in de juiste volgorde vanuit een ingenieuze perfectie. Een perfectie die ik ook terug zie in ieder mens dat ik in de ogen kijk. Dat brengt me bij de gedachten die me afgelopen nacht maar niet loslieten.

Ik weet dat ik een piepklein stukje ben in een groter geheel. En dat er net als ik nog veel meer piepkleine stukjes zijn met handen, voeten, vingers, tenen, armen, benen, ellebogen en knieën. Piepkleine stukjes die vanuit perfecte timing en ordelijk zijn opgebouwd tot samenhangende systemen die naadloos op elkaar inwerken. Systemen die elkaar de ruimte geven, elkaar versterken, ondersteunen, vertrouwen en die ons maken tot het lichaam waarin we leven. Ik heb de mazzel dat mijn fysieke systemen niet haperen en ik mezelf gezond mag noemen. (Sluit ik de vermoeidheids- en spierklachten even uit omdat ik een stukje pleister heb ontdekt dat er voor zorgt dat ik binnenkort continue huppelend de wereld doorga.)

Ik verwonder me over het vertrouwen dat ik onbewust in mijn lijf heb. Blindelings! Dat ik dankbaar ben, maar het vanzelfspekend vind dat mijn longen om de paar seconden worden gevuld met zuurstof, dat ik mezelf kan omdraaien wanneer ik in mijn bed lig, dat ik een scheet laat wanneer er teveel lucht in mijn voedselverwerkingsfabriek aanwezig is. Zonder enige twijfel ga ik ervanuit dat mijn lichaam weet wat het nodig heeft op het juiste moment in de juiste volgorde. Hoe kan ik dat blindelings vertrouwen doortrekken naar het groter geheel zonder de delete-knop in te drukken of de knop 'opslaan' te gebruiken? De oplossing kreeg ik dus vannacht toen ik mijn laptop afsloot.

Glimlachen, glimlachen naar alles, iedereen en elke situatie die ik tegenkom in het leven. De humor blijven zien hoe ernstig, lastig, ondraaglijk, angstig het leven ook lijkt. Leven is binnen mijn visie ook maar een klein stukje van een groter geheel.

Glimlach want na elke storm wordt het stil!