Loslaten in kleine stapjes

We hadden de mazzel dat onze kleine kerel de eerste 2 jaar van zijn leventje het praten liet voor wat het was. Veel verder dan papa, mama, ja en nee kwam hij niet. Praten had geen prioriteit. Door ijverig zijn lichaamstaal te gebruiken en zijn mimiek in de strijd te gooien, werd zijn doel bereikt. Hij wist papa en mama precies duidelijk te maken wat hij nodig had. 

Toen hij de twee-en-half ruim gepasseerd was, ontdekte meneertje dat hij naast klanken, ook woordjes kon maken. De vraag die we vervolgens tientallen keren per uur, dag in dag uit, maand na maand, nu al ruim een jaar horen klinkt luid en duidelijk: "waarom?"  

Na de zomervakantie is hij peuter af. Hij gaat naar de basisschool. Als liefhebbende, zorgzame ouder vind ik het belangrijk de prille kleuter voor te bereiden op de grote verandering. Papa en mama zullen niet meer de enige zijn die zijn prangende vraag, even snel gerekend 10 keer per uur x 10 uur  = honderd keer per dag uit zijn mondje komt beantwoorden. Zodra de vraag': "waarom?" mijn oren binnendringt antwoord ik hem: "Vraag maar aan de juf, die weet alles!"

Schattig, die kinderlijke nieuwsgierigheid en drang naar verzamelen van informatie. Ik kan niet anders dan concluderen dat het wijsneusje klaar is voor de basisschool. De leergierigheid van onze kleuter, mag geprikkeld en gevoed worden met vernieuwde energie van het onderwijssysteem. 

Bij zijn juffen is hij in goede handen. De kleine man heeft er zin in. Vanmiddag liet hij mij opgewekt weten: "Ah, dah vaag ik mogguh wel aan de juf,...die weet assel!"

En ik? Ik realiseer me dat wanneer ik drie keer met mijn ogen knipper, ik acht jaar verder ben en een blakende knul zie schitteren tijdens de afscheidsmusical! Maar nu eerst, maandag 31 augustus 2015, om half negen, met een stralende glimlach en de duim omhoog zwaaien voor de kleuterklas. En terwijl ik me omdraai zal ik heel diep zuchten, om de pijn in mijn buik te verzachten.

30augustus2015