stille getuige

Het is inmiddels weer een week geleden dat ik tot in de kern van mijn wezen werd geraakt. Of klinkt tot in het diepst van mijn ziel lekkerder in de oren? Het maakt niet uit hoe ik het noem, als de woorden maar enigszins de intensiteit van de ervaring raken.

Een onbeschrijflijk verdriet werd in mij losgemaakt. Het manifesteerde zich in aanvang als stekende pijn in mijn onderbuik, die haar tentakels uitsloeg en alles om haar heen vastgreep wat er maar te pakken was. De pijn was duidelijk niet van plan om me los te laten. Sterker nog, ze trok haar tentakels in en het geheel voelde nu als 'n kluwen waar het begin en het einde van zoek leek te zijn.

Er restte mij niks anders dan te aanschouwen. De pijn er te laten zijn, zonder te oordelen. Zonder verhalen erop los te laten. En dat laatste was misschien wel de grootste uitdaging. Jarenlang is het een onbedachtzaam mechanisme geweest, een steeds terugkerend patroon om de sensaties die door mijn lijf gaan te koppelen aan verhalen. Om vervolgens mezelf te identificeren met de verhalen en te geloven dat ik het verhaal ben, de pijn, het verdriet of welke emotie dan ook, die er aan vastkleeft.

Deze keer kon ik niet anders dan mijn hart openen. Niet een beetje maar voor de volle 100%. Het was geen handeling die ik verrichtte. Mijn hart opende zich als het ware vanzelf, ik hoefde alleen maar te kijken. Te kijken naar datgene wat gezien wilde worden. Zien en volledig aanvaarden wat er was. Pfff!.. De pijn werd door het aanvaarden heftiger alsof het haar eigen feestje aan het vieren was. Het nam nog meer ruimte in binnen mijn systeem zodat ook mijn maag het moest ontgelden. Met vlagen voelde ik me misselijk en mijn hoofd leek een tijdelijke zeef.

Anderhalve dag heeft mijn omgeving waarschijnlijk de indruk gehad dat ik afwezig was. Maar niets is wat het lijkt. Helemaal aanwezig bij het innerlijke proces dat zich voor mijn ogen afspeelde. Ik mocht een stille getuige zijn van de pijn, die zich via mijn fysieke systeem wist te transformeren. Niet alleen voor mijn zelf maar voor het hele veld waarin ik leef.