Autonomie, kan je dat eten?

 𝔸𝕦𝕥𝕠𝕟𝕠𝕞𝕚𝕖, 𝕜𝕒𝕟 𝕛𝕖 𝕕𝕒𝕥 𝕖𝕥𝕖𝕟?

Waar gaat het heen?

Mijn hoofd begrijpt het écht niet meer. Wellicht wil ik het ook niet snappen. Want als ik er aan denk dan roept het zoveel emoties op. En uit die kluwen kan ik boos & vooral verdriet ontwarren.

Ik adem er een paar keer mee, haal mijn schouders op, glimlach en ga weer terug mijn eigen stilte in, ergens diep van binnen.

Want daar ben ik veilig, daar is vrede.

Maar dan is er toch weer kabaal en komt er via de media een berg ruis bij me binnen. Jeetje houdt het nooit meer op? Nog meer regels & nog meer sancties?

Stilzwijgend heb ik me laten meevoeren door de maatregelen?

Kan jij het jezelf nog herinneren dat je hutje op mutje stond bij een concert? Of dat je in een volle theaterzaal zat? Dat je naar een festivalletje ging in de openlucht? Dat je kon dansen of babbelen met wildvreemden? Of dat je simpelweg een vriendelijke glimlach zag op straat?

Gemakshalve zwijg ik over het niet kunnen samenkomen van families tijdens belangrijke gebeurtenissen. (geboorte, huwelijk, ziekte, sterven & dood)

Enkele dagen geleden betrapte ik mezelf erop dat ik aardig gewend ben geraakt aan ‘ons nieuwe normaal’.

Eerlijk, dat baart me nog de meeste zorgen.

Zoals ik al zei heb ik me het afgelopen jaar stil en afzijdig gehouden. Ik richtte me op mijn innerlijke vrede,... Ik ademde door m'n weerstanden. Omarmde ze met liefde. Steeds opnieuw, en opnieuw, en opnieuw,.. want daar ligt mijn vrijheid.

Ja ik ga keurig mee in de opgelegde regels, maar ik vraag me ondertussen af hoe het met mijn autonomie gesteld is. Kan ik dat eten of wat is dat precies?

Ik vraag me ook af wanneer de rebel in mij zich niet meer laten temmen door al dat ge-adem van me.

Want ow lieve mensen denken we werkelijk dat we het gaan winnen van Moeder Natuur met alle maatregelen?

NO WAY!!! Ze is veel slimmer dan wij allemaal bij elkaar.

Ze verzint gewoon weer wat nieuws, een mutatie ofzo.

p.s. Bij wie mag ik komen logeren? ;-) Dan kunnen we samen een boompje planten.