behartigen

Het raakt me, het maakt me verdrietig. Niet in de zin dat ik loop te janken, maar een innerlijk verdriet. Het maakt me triest dat er binnen de zorgsector weinig ruimte is voor intuïtie volgen. En dat men voorbij gaat aan volledige aanwezigheid in het contact dat we met de mensen waarvoor we zorgen. 

Onverdeelde aandacht & nabijheid in het moment. Even niet bezig zijn met wat nog komt en moet gebeuren, of wat is geweest. Gewoon, helemaal bij die ander zijn en voelen wat die nodig heeft.

Binnen ons Westers zorgsysteem heerst de wetenschap. Wanneer het wetenschappelijk onderzocht is, dan is het waar, meetbaar en wordt het een methode of model. Maar hoe zit het met de wijsheid van het hart?

In de zorg lijkt er weinig ruimte te zijn voor 'wat het hart je in geeft'. Ik verbaas me daar over en vindt 't jammer dat de kwaliteiten van het hart minimaal worden erkend. Terwijl zorgen voor de ander ook wel behartigen betekent. Ik zie daar duidelijk het woord 'hart' in. Grappig hè? 

Vaak hoor ik zeggen: Ik doe m'n werk met hart & ziel. We voelen dat er íets in ons is waardoor we de liefde willen delen en willen zorgen voor een ander. 
Toch zie ik dat de verbinding met die intentie ergens zoek raakt door regels, protocollen & de inrichting van ons zorgsysteem. 

Ons hart lijkt onbereikbaar door de vele afspraken die we in de zorgsector hebben gemaakt met het grootste excuus als gevolg: geen tijd!

Hoe heeft het kunnen gebeuren?

Lieve mensen het raakt m'n hart. Het antwoord op die vraag is niet eens belangrijk. Ik vind het belangrijker om je te vertellen dat 'het raken' mijn hart heeft geopend en de woorden laat stromen die al zolang opgeslagen lagen. 

Geen tijd is het slechtste excuus ooit. Het is verzonnen door je hoofd en die gelooft het dusdanig dat je fysieke sensaties van drukte en stress ervaart. Als je je verbindt met je hartenergie dan voel je wat er werkelijk toe doet en neemt het gevoel van drukte af. Je hoeft je alleen maar bewust te zijn van de wijsheid die in je hart is.