feilloos

Continu loopt hij over de gangen en door de woning. Steeds wanneer hij me passeert komt hij met de vraag: "Waar kan ik naar buiten?" Ik antwoord hem elke keer: "U mag niet alleen naar buiten, helaas kan ik niet met u mee want dan zijn de andere mensen alleen." Hij accepteert dit antwoord keer op keer, dankt me vriendelijk en vervolgt zijn wandeling.

Met de handen op zijn buik gevouwen loopt hij statig rondje na rondje. Ik kies er voor (na rondje  ...-tig) om zijn blik te vermijden wanneer hij aan me voorbij gaat. Ik rommel wat in de woning, ruim wat kopjes op, reik wat glaasjes sap aan. Hij komt nog een paar keer aan me voorbij en ik vraag hem of hij ook wat wil drinken.

Een glaasje water wil hij wel. Terwijl ik het water aan hem geef, spreekt hij zijn ongenoegen uit. Hij zoekt naar het juiste woord. "Bedoelt u bejegening?" vraag ik hem. "Ja, ja, ik vind het in geen opzicht ...!" en weer komt hij door de agitatie, die hij lijkt te voelen, niet uit zijn woorden. Enkele seconden heb ik nodig om na te gaan wat er is gebeurd. Het kwartje valt en ik voel een ingang waardoor ik opnieuw met hem in contact kan komen.

Ik: "Vindt u dat ik onvriendelijk ben geweest naar u?"
Hij: "Nee, nee, maar de hele gang van zaken staat me niet aan"
Ik: "Dat vind ik werkelijk heel vervelend, ik heb het gevoel dat u wat boos bent en zich onbegrepen voelt!"
Hij:  "Inderdaad"( diepe zucht.. blijkbaar voelt hij de erkenning)
Ik: "Daardoor reageert u wat bozig op mij! Zullen we vriendelijk zijn naar elkaar? (even stil..)Dat maakt de sfeer prettiger?"
Hij: "Dat vind ik een goed idee!" Hij reikt me zijn hand

en kijkt me aller vriendelijkst aan.

Deze meneer voelde feilloos aan dat ik de verbinding met hem verbrak. Gelukkig voelde hij ook feilloos dat de verbinding herstelt werd. Met een glimlach zet hij sereen zijn wandelingetjes voort en wanneer onze blikken elkaar kruisen, krijg ik een aardige begroeting.